غزل آزاد
گوهرناب
سپهر ما،ستاره ریزشد، از نور کوکب ها
که الماس شهادت موج زد در دامن شب ها
زمین سجّاده ی مردان ایمان شد در آن میدان
فضا غرق بلور نور شد،از ذکریارب ها
به جای آن همه اخلاص و وایثار و وفا، دردا
غرور کاذبی تاول زده، بر روی غبغب ها
کجا رفتند ایمان ها،چه شد رنگ صداقت ها؟
که رنگ دیگری پیداست درایمان ومشرب ها
چرا غرق منیّت گشته اند و،از خدا غافل؟
به پاس خدمت مردم ،به پا گردیده منصب ها
مشو غافل زپیر راه خود،ای رهرو صادق
که جز گوهرنمی ریزد برای ما از آن لب ها
«زبی دردان علاج درد خودجُستن ، بدان ماند
که خار از پا برون آرد کسی، با نیش عقرب ها»1
«وفایی»،مثل خورشیدی ،هنوز اسلام می تابد
که نورانی ترین مکتب بود، دربین مکتب ها
______________
1- صائب تبریزی
+ نوشته شده در یکشنبه سی و یکم مرداد ۱۳۹۵ ساعت توسط سيد هاشم وفايي «مشهد »
|
کرده ام نذرکه عمری زغمت گریه کنم