شرار آه

دلم به یاد مدینه بهانه می گیرد

سُراغ باغ گُلی را شبانه می گیرد

چه حکمتی است که چون نام فاطمه آید

برای گریه دل ما بهانه می گیرد

کبوتر دل ما درحریم پاک بقیع

به پشت پنجره ها آشیانه می گیرد

به پاس آن حرم بی نشانه هرشب، غم

به تیر غم دل مارا نشانه می گیرد

به یاد خانه آتش گرفته زهرا

شرار آه دل ما زبانه می گیرد

چها گذشته ندانم که دست خود را او

گهی به پهلو وگاهی به شانه می گیرد

هر آن کسی که «وفائی»محبّ فاطمه شد

شکوه زندگی جاودانه می گیرد

نثار حضرتش صلوات